شبکه اطلاع رسانی روابط عمومی ایران (شارا)- خدشه‌دار شدن جایگاه قانونی و حرفه‌ای مدیران و کارشناسان روابط‌عمومی، سرخوردگی و کاهش انگیزه نیروی انسانی شاغل یا نیروی انسانی علاقه‌مند به اشتغال در واحدهای روابط‌عمومی، ایجاد شکاف در ارتباط میان سازمان با ذینفعان، کاهش سطح تعامل بین روابط‌عمومی‌ها و رسانه‌ها، تحت‌الشعاع قرار گرفتن وظایف روابط‌عمومی‌ها در درون سازمان، کاهش بودجه و اعتبار پروژه‌های ارتباطی سازمان و کند شدن مراحل تجهیز روابط‌عمومی‌ها به ابزار و تکنولوژی‌های جدید، تنها برخی از آسیب‌هایی است که می‌تواند به سبب از بین رفتن جایگاه و استقلال روابط‌عمومی‌ها ایجاد شود.

هر از گاهی شاهد تلاش‌ برای از بین بردن استقلال روابط‌عمومی‌ها در ساختار سازمانی برخی از دستگاه‌های دولتی هستیم. این تلاش‌ها که بدون توجه به اسناد و مصوبات قانونی درباره نقش و جایگاه روابط‌عمومی‌ها در ساختار تشکیلات سازمانی اعمال می‌شود، نگرانی‌هایی را متوجه بدنه مدیریتی و کارشناسی این حوزه کرده و به‌طور طبیعی، نتایج منفی‌ و خسارت‌باری را در شکل‌دهی، حفظ و ارتقای سطح ارتباطات و تعامل سازمان‌ها با ذی‌نفعانشان در پی خواهد داشت.

در این نوشتار کوتاه و درباره جایگاه قانونی روابط‌عمومی‌ها فقط به این مختصر بسنده می‌شود که بر اساس مصوبات سال‌های 1364، 1374، 1386 و 1371 هیأت محترم وزیران، مدیر روابط‌عمومی زیر نظر عالی‌ترین مقام دستگاه، فعالیت می‌کند.

البته موضوع جایگاه روابط‌عمومی‌ها در ساختار سازمانی از زوایای مختلفی قابل بررسی است و به‌طور حتم همین بررسی‌ها در کنار تلاش گروه‌ها و فعالان این حوزه منجر به صدور مصوبات هیأت وزیران در دولت‌های مختلف پس از انقلاب شده است.

در زمانه‌ای که ارتباطات سهم قابل ملاحظه‌ای در موفقیت یا عدم موفقیت سازمان‌ها دارد و اغلب مدیران ارشد دستگاه‌ها و سیستم‌های اداری، پاسخگویی (به‌عنوان یکی از ارکان ارتباط صحیح) را از مهم‌ترین راهبردهای خود معرفی می‌کنند، هیچ دلیلی برای تقلیل جایگاه روابط‌عمومی‌ها و ادغام یا رفتن به زیرمجموعه حوزه مدیریت وجود ندارد. مگر نه اینکه ساختارهای سازمانی به‌گونه‌ای طراحی می‌شوند که امکان تحقق سریع و صحیح راهبردهای سازمان، محقق شود؟

خدشه‌دار شدن جایگاه قانونی و حرفه‌ای مدیران و کارشناسان روابط‌عمومی، سرخوردگی و کاهش انگیزه نیروی انسانی شاغل یا نیروی انسانی علاقه‌مند به اشتغال در واحدهای روابط‌عمومی، ایجاد شکاف در ارتباط میان سازمان با ذینفعان، کاهش سطح تعامل بین روابط‌عمومی‌ها و رسانه‌ها، تحت‌الشعاع قرار گرفتن وظایف روابط‌عمومی‌ها در درون سازمان، کاهش بودجه و اعتبار پروژه‌های ارتباطی سازمان و کند شدن مراحل تجهیز روابط‌عمومی‌ها به ابزار و تکنولوژی‌های جدید، تنها برخی از آسیب‌هایی است که می‌تواند به سبب از بین رفتن جایگاه و استقلال روابط‌عمومی‌ها ایجاد شود.

دست‌اندازی به جایگاه و استقلال روابط‌عمومی، پیش از این نیز انجام گرفته که به مدد یکپارچگی فعالان این حوزه و تبیین علمی و منطقی موضوع، واکنش مثبت مسؤولان و دست‌اندرکاران ارشد نظام اداری را در پی داشته است. امیدواریم این‌بار نیز چنین شود.

از سوی دیگر برای جلوگیری از تکرار این رفتارها، مجموعه اقداماتی باید انجام شود که به نظر می‌رسد افزایش توان علمی و عملی کارشناسان و مدیران روابط‌عمومی و ایفای نقش مؤثرتر در معادلات و مشکلات سازمان‌ها از مهم‌ترین آن‌هاست.